- Proszę pani, czy pani wie, co to Huggy Wuggy?

- wiem.

- co szkoła zamierza z tym zrobić?

- z czym?

- z tym, że dzieci oglądają Huggy Wuggy.

- w szkole im tego nie pokazaliśmy ani nie pokazujemy, nie muszę z tym nic robić.

- jak pani może tak mówić ?! szkoła powinna coś z tym zrobić, obowiązkiem szkoły jest chronić dzieci

 

 

- Proszę pani, czy szkoła promuje zdrowy tryb życia?

- co pani ma na myśli?

- no na przykład, że zabrania słodyczy, napojów słodzonych itp.

- w naszej szkole dzieci mają do dyspozycji obiady wg ustalonego menu oraz do picia wodę mineralną niegazowaną, nie dajemy im żadnych słodyczy, jeśli dzieci jedzą słodycze, to znaczy, że zaopatrzyły się w nie w domu.

- szkoła powinna tego zabronić!

- (odpowiedzią moje milczenie) 

 

Mogłabym tak w nieskończoność, mogłabym przytaczać setki rozmów, jakie odbywam tygodniowo z rodzicami, głównie, ale też z nauczycielami i innymi swoimi pracownikami. Nie powinnam dziś pisać, jest taka zasada: piłeś, nie pisz. Ja nie piłam, choć codziennie mam na to ochotę, niestety poziom wycieńczenia mojego organizmu pracą w szkole jest tak wysoki, że obawiam się, iż kieliszek wina mógłby spowodować moją hospitalizację. Dlatego nie piję, ale poziom mojej frustracji i przemęczenia mąci mi zdolność trzeźwej percepcji i przeraźliwie skraca dystans do rzeczywistości, w efekcie czego czytelnik narażony jest na wiadro gorzkich żali, zupełnie nieprzyjemnych. A myślę, że wokół jest wystarczający poziom wszelkich, pardon le mot, spierdolin, żebym rościła sobie jeszcze  prawo terapeutowania się na łamach SN kosztem osób, które tu wejdą i to przeczytają.

więc jak nie chcesz sobie schrzanić humoru, to może nie czytaj dalej. 

Praca w szkole to dla mnie nieustające pasmo wrażeń i życia na potrójnej petardzie adrenaliny, od której chyba jestem uzależniona. Z jednej strony są uczniowie - to najjaśniejszy element mojej pracy. Uwielbiam dzieci, kiedy z nimi pracuję, lubię na nie patrzeć, słuchać, obserwować, bywają irytujące, ale to szybko mija. Chciałabym móc im pomagać w ich życiowych problemach, jak prowadzę z nimi zajęcia, lekcje, zawsze mam wrażenie, a nawet mocne przekonanie, że mnie słuchają i są zaciekawione i nie jestem w stanie zmienić tego postrzegania, mimo, że zazwyczaj to ich zaciekawienie dotyczy mojego plastra na głowie, a nie poezji  (vide "Dzień świra") Czy ja jestem Miauczyńskim w spódnicy? Czasem tak, stańmy w prawdzie. 

Rodzice to temat osobny, bogaty w treści i jeszcze bardziej w emocje. Choć uczciwie przyznaję, że większość rodziców jest normalna, bez złych intencji. Ale jak mnie uczono jeszcze na studiach, mniejszość jest zawsze krzykliwsza i stwarzająca iluzję większości. To jest problem, który często kwituję pytaniem: dlaczego znowu muszę wyjaśniać, że nie jestem wielbłądem? To czasem pomaga. 

Nauczyciele. Temat chyba najszerszy i najpojemniejszy w konteksty, znaczenia, sytuacje. 

Ogólnie, na rynku pracy jestem obecna od 2004 roku, na etacie, jako tzw freelancer i jako przedsiębiorca i pracodawca. Po tych latach i doświadczeniach mam jedną dominującą refleksję: ludzie nie lubią pracować, zrobią wszystko i usprawiedliwią wszystko, żeby tylko móc wymigać się od pracy, przy jednoczesnej walce o  zachowywanie swojego wizerunku profesjonalisty i osoby zaangażowanej. Oczywiscie mówię o statystycznym ogóle, a w statystyce są zawsze błędy. Jestem jednym z nich. Modliłam się kiedyś do bożka zwanego pracą i poczuciem obowiązku, wychodze z tego powoli, mam nadzieję.

Ale wracając do wątku - nauczyciel też człowiek i ma te same przywary jak pracownicy innych branży. Też lubi balansować na lini najmniejszego oporu. Z tym, że co innego opieprzać się w biurze przy nikomu niepotrzebnej robocie, a co innego w miejscu, gdzie najmniejszy, nieprzewidziany, nieodpowiedzialny lub nie w porę  ruch może spowodować efekt motyla. 

O nauczycielach, ich niewrażliwości, niekompetencji, głupocie, chciwości, wieśniactwie i chamstwie można, i ja mogę,  godzinami. Ale pod koniec roku szkolnego godzinami mogę również o ich wypaleniu emocjonalnym, nerwicy, zmęczeniu, poświęceniu, dobrej woli, dobrych sercach, empatii itd. 

Ciekawa to branża, bo czy ktoś w ten sposób myśli i/lub mówi np. o pracownikach ZUS-u albo urzędu miasta? Ciekawsza już wydaje się grupa zawodowa sprzedawców z Biedronki (swego czasu jeden uczeń nagminnie wysyłał nas, nauczycieli, do pracy na kasie w biedrze) 

Zbliżają się wakacje, za mną dwa tygodnie zwiększonego niż zazwyczaj poziomu stresów, spięć i nadprogramowej masy przepracowanych godzin. Przede mną to samo. Dyrektor nie ma wakacji. 

Dlatego, chyba w odruchu łabędziego śpiewu, zamówiłam na dzień dziecka do szkoły automat z przekąskami nie konsultując tego pomysłu wcześniej z radą rodziców. Wykroczenie poważne.  Ale  niech się dzieci cieszą. Automat został zaopatrzony w jakieś wielozbożowe chrupki i batony zdrowotne, wodę mineralną, musy owocowe, ale też w liptony w puszcze, o zgrozo nad zgrozami, słodzone. 

We wszystkich uczniów, od zerówki po klasę 8, strzelił piorun ekscytacji. Kolejki, rozmienianie banknotów na bilony, a nawet pielgrzymki pierwszoklasistów do sekretariatu z pytaniem: Cy ma pani tsy złote? Nad dachem naszego przybytku zawisła ciemna chmura emocji rodzicielskich z tym związana, aż zapach jej stężenia dotarł do moich nozdrzy i wyprzedzająco napisałam wiadomość do wszystkich, że automat to odpowiedź na odwieczne postulaty uczniów dotyczące sklepiku lub automatu właśnie (co jest zgodne z prawdą), że dzien dziecka, zdrowe przekąski a w ogóle nie ma obowiązku kupować w automacie i jest to dobry sposób na uczenie dzieci asertywności. Aktualnie otacza mnie wymowne milczenie rodziców, chyba lekko skonsternowanych. A ja w spokoju oglądam sobie proces hartowania charakterów naszych miluśińskich przez ich rodzicieli. No co, dyrekcja też ma prawo czasem się rozerwać. 

 

---

tagi: szkoła 

	bozenan
	4 czerwca 2022 21:07

15     1366    11 zaloguj sie by polubić