Właśnie natknęłam się na post facebookowy, pełen współczucia dla pracowników i czytelników GazWybu, o tym, że nadchodzą właśnie dla nich najsmutniejsze dni w roku - chrześcijańskie święta Bożego Narodzenia. 

Od wielu lat, każdego grudnia w artykułach spod szyldu Agory roi się od artykułów poradnikowych: "jak dokonać coming outu podczas Wigilii? " "W tym roku wigilię spędzam ze swoim chomikiem, nie chcę patrzeć na zakłamane gęby mojej rodziny", "Święta dobrze jest spędzić w hotelu". To tylko wierzchołek góry lodowej, jeśli chodzi o tytuły i tę problematykę. Od kilku lat te smutne wynurzenia na gazeta.pl urozmaicane są opisami poliamorii i przeróżnych orgii w rozmaitych konstelacjach. Co ciekawe, ja nie proszę o takie artykuły, one same pojawiają się przed moimi oczami, ale po co ja to piszę, zna to każdy użytkownik tzw socjal mediów. 

Ostatnio wielkie poruszenie we Wrocławiu, bo zamknięto księgarnię wrocławską, przy dawnym placu PKWN (do tej pory wielu wrocławian tak właśnie tę nazwę) - powstanie sklep o nazwie ŁapCiuch. Moim zdaniem to wydarzenie odzwierciedla poziom tego miasta. Miasto to bowiem zasiedlają ludzie o aspiracjach i możliwościach, o których w moich rodzinnych stronach mówiło się w następujący sposób: "aspiracje masz? ja ci powiem, co ty masz: krzywe nogi, jak srasz" . No, ale a propos czego ta żałosna społeczność ma pretensje? Jeśli na targi książki w tym mieście zaprasza się Kwaśniewskiego, jaką główną ich gwiazdę, a zaraz po nim Nosowską, to pojęcie tych ludzi o literaturze jest raczej mniej niż mizerne. Moim zdaniem na targach brakło tylko hostess, które częstowałyby odwiedzających pięćdziesiątką, zachęcając "no to chluśniem, bo uśniem". 

Ja ostatnio nie przebieram w słowach, bo ciężko mi się żyje w tym mieście, ale żyję tu już tyle lat, że jeszcze trudniej może być dla mnie zmienić tę sytuację i wrócić do mojego podkarpackiego bastionu. Osobiście uważam, że dobrze się stało z tą księgarnią, niech społeczność tego miasta nacieszy się kolejnym szmatkami, bo to jest prawdziwy poziom tego miasta - używane ciuchy zza granicy zachodniej. Tu większość aspiruje do bycia Niemcem, niech sobie przynajmniej pochodzi w poniemieckich ubrankach, choć tyle niech ma z życia. 

Moje rozgoryczenie względem tej części świata pogłębia się, a po 15 października niemal sięgnęło dna. Kiedy zdążyłam już nieco zaleczyć rany i zapomnieć, zdarzyło się, że przyszłam do pracy, mojej nowej pracy (po dwudniowym uropie spędzonym z daleka od tego ponurego miasta) a tam tak zwana koleżanka włączyła na cały regulator przemówienie Tuska, jako nowego premiera. Bo to przecież oczywiste, że każdy nauczyciel i pracownik oświaty jest wielbicielem koalicji obywatelskiej i przez ostatnie lata, z powodu niskich wynagrodzeń, żywił się głównie nienawiścią do Czarnka. Więc teraz tryumfalnie może słuchać pełnych pasji przemówień wodza i dzielić tę radość ze współpracownikami. Po tym, jak zamknęłam drzwi, żeby ograniczyć sobie tę rozkosz słuchania i po głośnym wypowiedzeniu zdania, że nie jestem entuzjastką Barbary Nowackiej, patrzy się tu na mnie  nieco podejrzliwie. Ja nie mam zwyczaju dzielić się swoimi osobistymi poglądami i przemyśleniami z osobami, z którymi muszę przebywać, ale gdybym nie musiała, to bym nie spędziła z nimi nawet 3 sekund. Ale jestem w miarę pogodzona z życiem i nie obruszam się na takie okoliczności. Niestety jednak ponoszę ich konsekwencje. Ponieważ z jakichś przyczyn tamta strona nie uważa za stosowne siedzieć spokojnie, wychodzi z założenia, że cały świat podziela jej entuzjazm, a mierzwa ludzka, która tego nie robi, jest schowana w ziemiankach daleko na wschodzie Polski. Ponieważ do tej pory siedziałam cicho, nie udzielając się w najmniejszym stopniu w rozmowach przedwyborczych, teraz traktuje się mnie z jeszcze większym dystansem (wcześniej dystans wynikał z mojej milczącej i tajemniczej postawy) . Równocześnie jednak, ponieważ nadal tylko się uśmiecham, starajac się niepobłażliwie) osoby te mają dysonans poznawczy: bo wygląda jak z podkarpacia, ale coś się nie klei do końca. I widzę czasem nawet jakiś lęk w tych oczkach,lęk wobec nieznanego. I dobrze, niech znają mores i swoje miejsce. 

No więc na pierwszy rzut okaz zdawałoby się, że to ja mam powody do bycia smutnym. Ale jest naczej. To entuzjaści Tuska i Barbary Nowackiej, w dużej swojej części,  boją się posiedzieć przy jednym stole ze swoją rodziną, nie umieją pomilczeć, nienawidzą ciszy - bo niechcący usłyszeliby jakąś swoją autonomiczną i wyzwoloną  myśl - a to mogłoby być za trudne do zniesienia. Więc drżą na myśl o tym czasie, a ja nie mogę się go doczekać, bo na chwilę będę mogła właśnie uciec od wrzasku. 

Życzę tego każdemu, kto rozumie, o czym jest ten krótki i emocjonalny tekst - ucieczki - choć na kilka dni - od wrzasku, zanurzenia się w ciszy.Pan jest blisko. 

 

---

tagi: wrocław  księgarnia 

	bozenan
	18 grudnia 2023 11:15

28     1941    15 zaloguj sie by polubić