Straszliwie dawno mnie tu nie było, pomyślałam, że może jakoś się trzeba wytłumaczyć. Słyszałam niedawno takie coś: jak masz 20 lat, to bardzo się przejmujesz tym, co inni o tobie myślą. Jak masz 40 lat, to zupełnie nie przejmujesz się tym, co inni o tobie myślą. A jak masz 60 lat, to już wiesz, że inni w ogóle o tobie nie myślą (ani myśleli). Tak więc ja jestem po tej stronie, że zupełnie się nie przejmuję tym co inni o mnie myślą, a nawet zaczynam wierzyć w to, że nie myślą wcale, i coraz mi z tym lepiej. 

Zatem mogę się przyznać, że od długiego czasu przebywam pod kamieniem, czasem nawet głazem, bardzo rzadko wychylam się w stronę świata i nawet moja mama, która co rusz wzdycha, że ach, ona już zupełnie nie przystaje do tej rzeczywistości i tego świata (dokąd on zmierza?!), gdy zorientuje się w moim wyobcowaniu, to przewraca oczami i tłumaczy, że owszem ekscytować się nie trzeba, ale coś wiedzieć wypada. To "wiedzieć trzeba/wypada" według mojej mamy to nic innego, jak bieżąca plityka i żółte paski w serwisach informacyjnych. Najlepiej z rozgłośni w Toruniu i wiadomości TVP. Ja nie mam siły na nic, nie interesuje mnie to i zdaję sobie sprawę, ile wody upłynęło od brylowania w salonie24 do mojego dzisiejszego świata. 

Czym zatem się zajmuję. Pracuję, nadal ponad siły fizyczne i psychiczne, ponieważ pełnię w polskim systemie oświaty rolę dyrekcji szkoły, nauczycielki i szefowej w jednym, co mnie wykańcza już od wielu lat, bo stały nadmiar ludzi i ich problemów w moim otoczeniu niszczy mnie od zewnątrz i wewnątrz. Taka branża, więc nie należy tego odbierać jako skargę i żale, ale jako stwierdzenie faktu. Po kilku godzinach dziennie, codziennie, takiej rąbanki, ja nie mam ochoty ani siły mierzyć się jeszcze z emocjami z mediów. No, ale nie samą pracą żyje człowiek, dzieci mam już w miarę duże i nie wymagające, więc uderzyłam w literaturę i właśnie rozpoczęłam II semestr studiów na filologii polskiej. Zaocznie, rzecz jasna, ale grzecznie, w jednej ławce z rocznikiem 2003, czyli rocznikiem zdającym maturę w 2022 roku. Owszem, są też matuzalemy w podobnym do mnie wieku, i nieco młodsi, jak to na zaocznych, zbieranina. Ale jestem jedynym magistrem w tym gronie, z kilkoma podyplomówkami na koncie, co jednak daje mi niewielkie przewagi, bo pamięć już nie ta, nie mi mierzyć się z dwudziestolatkami. Ale inne rzeczy rozumiem lepiej niż oni, i sesję zaliczyłam z jedną tylko poprawką (na usprawiedliwienie - poprawkę miało 98% roku i nie są tłumaczenia w stylu: cała klasa też dostała jedynkę; tak po prostu było). Sesja była dosyć ciężka, bo czas sesji to czas zakończenia semestru w szkole, czyli zebrań, rad pedagogicznych i innych tym podobnych podsumowań, które dręczą i męczą. 

No więc było ciężko, momentami, nawet czasem zasnąć nie mogłam ze stresu, że jeszcze Iliady nie skończyłam, a na półce Odyseja, tuż przed Eneidą, komediami Arystofanesa, tragediami Eurypidesa i tak dalej. A kolokwium z antycznej tuż tuż. Ale koniec końców, antyk zaliczony na 5, a poprawka to była z językoznastwa współczesnego. Ja zawsze miałam problemy ze strukturalistami, na socjologii teorie struktur społecznych to była moje jedyna poprawka w ciągu 5 lat, więc tradycję podtrzymałam. Nie lubię Wittgensteina i już 

Po co to wszystko piszę. Ponieważ życie upływa mi nie na przeżywaniu medialnych doniesień, ale na obserwowaniu ludzi. Na ten przykład, robię analizę porównawczą studiowania przed niemal ćwierćwieczem a studiowaniem teraz. I owszem, uważam, że teraz jest lepiej, że młodzież ma ogromne perspektywy rozwoju, życiowego, zawodowego, że jest wielki wybór drogi, możliwości same wskakują na kolana. Ja z tego już nie korzystam i nie skorzystam, ale doceniam. Czy poza tym coś się jeszcze zmieniło? Ludzie młodzi chyba są nadal tacy sami. Może mniej piją alkoholu, ale tu bym się nie zakładała. Chodzą na siłownie i trenują, co za tak zwanych moich czasów robili tylko studenci AWF w przerwach ostrego imprezowania. Dużo rzeczy robi się on line, z ludźmi z roku rozmawiam głównie za pomocą messengera na naszej grupie, a to dlatego, że podczas zjazdów nie ma na nic czasu. No i nowość - chyba na każdym roku, a na moim z pewnością, musi pojawić się jakiś człowiek transssss. U mnie jest to dziewczyna, która uważa, że jest chłopakiem. Bawi mnie obserwowanie tego, jak wiją się prowadzący, żeby wybrnąć z dziwnej sytuacji, nie podpaść z jednej strony aktywistom z antify, z drugiej zachować jakąś godność ostatnią. A słownik neutratywów jeszcze nie jest taki ogólnie znany. 

Żal mi też tej młodej dziewczyny, bo ona jest młodą kobietą, nie ma w sobie nic męskiego, jej jedyny problem to to, że jej mózg się ściął pod wpływem niewłaściwych przekazów internetowych i winą za to obarczam nie ją samą, ale  ludzi, którzy wprowadzili te pieprzone lockdowny i skazali tysiące nastolatków na szaleństwo.  Pracuję w szkole i śmiało stawiam tezę, że to co działo się od 2020 to tragedia nie tylko przedsiebiorców, ale prawdziwy dramat młodych ludzi. 

Z tego co się orientuję, to w dzisiejszych czasach te tak zwane środowiska akademickie nie tylko w Polsce, ale głównie na "zachodzie" podjęły się misji budowania lepszego świata - to już było oczywiście, odkąd powstał uniwersytet w Bolonii. Ale teraz te środowiska zajmują się słownikiem neutratywów (cokolwiek oczywiście to oznacza) i walką z globalnym ociepleniem. Czasu na pierdoły nie mają. 

Ja jako studentka, hehe, trzymam się z boku i lubię ich obserwować, nawet - szczerze - bez tej pokoleniowej wyższości. Słucham, co mówią, czym żyją, z czym się zmagają i wniosek mam taki, że gdyby nie ta pandemia, to byłoby wszystko tak jak pod koniec lat 90-tych, gdy zaczynałam studiować swoje pierwsze studia. 

Z mediów to obserwuję takiego studenta jak Franek Vetulani i jego środowisko (UJ), - to ten, który non stop sądzi się z władzami UJ - aktualnie idzie o oplucie przez Franka pomnika Łupaszki i puszczennie nagrania tego performensu w internetach, chyba na tik toku -  ponieważ jest to prawdziwa fabryka małp i fascynuje mnie ogromnie ta tajemnica, skąd się tacy sieją. Może kiedyś zrozumiem, na razie się przyglądam i czasem drżę, czasem chce mi się płakać, czasem zasypiam z otwartymi ustami. Różnie, zależy od aktualnej kondycji psycho fizycznej. 

Od kilku dni na facebuku, który przeglądam, bo podpowiada mi ciekawe filmy ze starego kina, widzę że toczy się jakaś wojna o naszego papieża. Ja żadnego "dokumentu" na tvn nie oglądałam i nie zamierzam, bo sprawa obchodzi mnie jak zeszłoroczny śnieg, a poza tym od kiedy dziennikarze tvn mieliby coś zaskakującego do przekazania i od kiedy to są tacy wiarygodni i merytoryczni, żeby pochylać się nad ich wysrywami na jakikolwiek temat?  Tak więc ja się tym nie interesuję, bo pochłonięta jestem pracą nad sobą na czas Wielkiego Postu. Bardziej przeraża mnie to, jaki mam słaby charakter, niż "niusy z tv", na które ja nie mam wpływu. Żal mi tylko społeczeństwa, które nie dość, że ma naprawdę pod górkę, to jeszcze musi dźwigać jakieś zbędne bagaże chorych ekscytacji.  

Wiedza na temat "czy JPII wiedział" w niczym mi nie pomoże ani zaszkodzi. Świat jest popaprany, zawsze był, bo jest tylko światem, lepiej nie będzie. Siedzenie pod kamieniem nie czyni mnie ani lepszą ani gorszą od tych co w pierwszym szeregu wojny na opluwanie wzajemne w internecie. Ale przynajmniej nie będę żałować.

No, to by było na tyle, II semestr studiów zapowiada się jeszcze trudniej, bo zaczęłam uczyć się łaciny, a to coś więcej niż popisywanie się sentencjami w stylu alea iacta est. No i jeszcze logika, którą ja już miałam kiedyś dawno,  więc wiem co to oznacza, natomiast bezcenne jest obserwowanie rosnącego przerażenia w oczach tych młodych humanistek, które stają przed koniecznością rozpisania na wzory zdań, które są wariacją od "Jeśli Jan śpi, to jeżeli nie grzeszy, to nie śpi". A analiza i interpretacja dzieła literackiego to coś wiecej niż "co podmiot liryczny miał na myśli". Tak więc dużo przede mną, ale że lubię wyzwania, to wyzywam na pojedynek literaturę baroku i na pierwszy ogień idzie Hiszpania, Złoty wiek i Cervantes. A co, mojej duszy potrzeba więcej niż 36,6. 

 

 

---

tagi: takie tam 

	bozenan
	9 marca 2023 20:09

21     1456    10 zaloguj sie by polubić