Dawno, nawet bardzo dawno mnie tu nie było, pomyślałam więc, że może jednak coś sobie napiszę, choć i tak nikt nie pamięta już mnie, bo taki jest świat internetu. Nie szkodzi, chyba wolę być i pozostać anonimowa. Anonimowość jest cudowna i nikt, kto nie był na celowniku przez jakiś czas, nie umie jej docenić tak, jak na to zasługuje. W życiu bowiem realnym nie jestem anonimowa, jestem zaprzeczeniem anonimowości w społecznosci lokalnej, z racji pełnienia swojej funkcji, co spowodowało u mnie wiele zaburzeń, na czele z zaburzeniami snu. Nie dyskutowałam szczególnie z maseczkami, bo słabo widzę świat wokół gdy mam to ustrojstwo na twarzy, ale z kolei ten dyskomfort wywołał u mnie coś jak efekt strusia: skoro ja nic nie widzę, to inni też mnie nie widzą, a to mi wystarcza do szczęścia. 

Zawsze o tej porze roku zamiast siedzieć przy klawiaturze, snułam się między wystawcami na targach książki, obserwując ludzi i ich zachowania, wydając duże sumy na książki i komiksy- tyle radości w życiu. W tym roku nie ma nic, nic nie było i nic już nie będzie. Zrobiłam dziś taki eksperyment, że ok 16.00 wyszłam na tak zwane miasto, żeby powkurzać się na dzikie tłumy robiące na ostanią chwilę zakupy mikołajkowe, no i nawet to mi nie wyszło, bo jak nic, żadnych tłumów nie znalazłam, no dosłownie niemal pustka w galeriach i nawet biedronce. Siedzę teraz i zastanawiam sie, czy to źle czy dobrze, bo w sumie to z jednej strony dobrze, bo spokój i mniej tłoku, z drugiej, ja nie wiem, gdzie podziali się ci wszyscy ludzie, bo jeśli oni siedzą w domach przed ekranami to marnie to wszystko widzę. 

Zamiast targów książki, oglądam sobie, już od dawna zresztą, tak zwanych booktuberów, czyli jutuberów, którzy nagrywają filmy o książkach, które przeczytali (tzw. TBR książkowe) i o tych, które zamierzają przeczytać (book haul). Nie wiem dlaczego to robię, chyba w ramach zbijania bąków. Sama też więcej czytam niż zazwyczaj, kupuję książki w księgarniach stacjonarnych, bo lubię tak kupować, choć zawęził mi się obszar zakupów. Postanowiłam w żadnym wypadku nie wspierać księgarń i wydawnictw, które otwarcie wsparły tzw. strajki osobokobiet w październiku, niestety jedną z takich księgarń jest Beta, którą zawsze lubiłam. Ja oczywiście wiem, że to nie ma żadnego znaczenia, ten mój bojkot, z perspektywy kosmosu, ale z mojej perspektywy ma znaczenie i staram się być wierna sobie. Na przykład od kilku miesięcy nie mam już dostępu do netfliksa (jest to znacznie mniejsze wyrzeczenie niż w przypadku Bety)

Dlaczego napisałam w tytule o epitetach? ponieważ odkryłam, że nie byłoby twórczości Olgi Tokarczuk, gdyby nie było epitetów. Otóż ja szczycę się tym, że nie przeczytałam ani jednej książki tej osoby, gdyż wystarczyło mi jej posłuchać kilka razy. Ale ostatnio natrafiłam na jakiś sporej długości fragment jednej z jej książek i nie wiedzieć czemu, przeczytałam to. Zabbijcie mnie, nie wiem o czym to było, zapamiętałam tylko jedno - że nie było w żadnym zdaniu rzeczownika nie okraszonego epitetem. To było tak, jakbyś musiał zjeść kaszę ze skwarkami, gdy nagle okazało się, że podano ci niemal same skwarki. Spróbowałam ten fragment przeczytać raz jeszcze, pomijając wszystkie te epitety i udało się, był całkiem znośny i zupełnie zrozumiały. No i plus największy: o połowę krótszy. Pomyślałałam, że może napiszę do jakiegoś greenpeace albo innych zielonych o marnotrawieniu przez pisarkę papieru w czasach, gdy nasza planeta ledwo zipie. Zieloni zażądaliby od komitetu noblowskiego odebrania pani Oldze nagrody i tytułu noblistki, a panie z ulicy z błyskawicami na twarzy miałyby dylemat, w którąż stronę teraz protestować, za planetą czy przeciw. A ludzie przed ekranami mieliby nowy defibrylator z niebywałych emocji. 

No, ale nie zadzwoniłam do WWFu, bo jestem leniwą egoistką i mogę zajmować się różnymi rzeczami, ale nie panią Tokarczuk i jej epitetami, które pozwalają jej na pisanie tych wszystkich mądrych rzeczy dla niebanalnych obywateli świata. Czytam sobie teraz taką jedną autobiografię, człowieka, który z jakiegoś powodu, którego nie umiem nazwać, jest mi bardzo bliski. Chodzi o arcybiskupa Fultona J. Sheena, którego beatyfikację odwołano do odwołania z powodu, że niby ukrywał coś, czego nie powinien ukrywać. Arcybiskup pisał swoją biografię niemal już na łożu śmierci, długo przed tym, co dzieje się aktualnie wokół kościoła katolickiego i jest w tej książce bardz dużo wszystkiego: dużo wielkości człowieka, dużo małości człowieka, dużo informacji, dużo wiedzy o kościelnych strukturach, o różnych sytuacjach w Watykanie i parafiach w Europie i USA. Arcybiskup był niesamowitym erudytą, używał mało epitetów, gdyż miał bogate słownictwo i mnóstwo rzeczy do opowiedzenia.Doskonała lektura na czas okołoświąteczny, bardzo polecam. 

Dużo miałam różnych reflekcji od czasu wybuchu tak zwanej pandemii, a jedną z nich, boleśnie zapamiętaną jest ta, żeby jednak śmiać się rozważnie z niektórych memów znalezionych przypadkiem w necie. Otóż wiosną jeszcze pojawił się jeden z tysiąca obrazków wyszydzajacych panikę z powodu epidemii: było to zdjęcie spadochroniarza bujającego w wysokich przestworzach, tak wysokich, że jeszcze nie musiał rozpinac spadochronu. Podpis pod zdjęciem głosił, że temu skoczkowi nie rozpiął się ten spadochron i zmarł on na koronawirusa. Tak tak, taki sytuacyjny dowcip internetowy, który dla mnie osobiście stał się rzeczywistością. A rzeczywistość mamy taką, że mój Tato, będąc zupełnie zdrowym fizycznie i na umyśle człowiekiem, pracując jak codziennie na swoim ranczo, wszedł nieopatrznie na drabinę, spadł z niej, rozbijając sobie głowę, a dwa tygodnie później chowaliśmy go do grobu, jako jedną z ofiar koronawirusa. Taką właśnie mamy rzeczywistość i żaden epitet nie jest w stanie jej trafnie opisać. Epitety służą bowiem do marnowania papieru na wytwory nieciekawych i ponurych umysłów. 

 

---

tagi: takie tam 

	bozenan
	5 grudnia 2020 20:31

25     1921    14 zaloguj sie by polubić