Dzisiejszy dzień dziecka spędziłam ze swoimi dziećmi, tak więc uważam go za bardzo udany. Tym bardziej, że miałam okazję spokojnie i szczerze rozmawiać ze swoją dwunastoletnią córką. O tym, co ją aktualnie cieszy, martwi, stresuje, interesuje. Pytała mnie ona m.in o to, czy jak byłam w szkole, to mi dokuczano i jeśli tak, to jak sobie z tym radziłam. Odpowiedziałam zgodnie z tym co pamiętam, że raczej mi nie dokuczano,  ale może było inaczej, może dokuczano mi bardzo, a teraz tego nie pamiętam, bo to, co pamiętam z tych lat, kiedy byłam w wieku mojej córki, to książki i zapach biblioteki. Z tego powodu, że moja mama pracowała w szkole, do której chodziłam, jako bibliotekarka i moje życie toczyło się wokół książek. Umiałam w bibliotece zrobić wszystko: od oprawiania książek, klejenia ich takim specjalnym klejem o konsystencji i kolorze miodu (i pięknym, chemicznym zapachu), poprzez katalogowanie, wypożyczanie, wypełnianie kart etc. Znałam każdą półkę tej szkolnej biblioteki, układałam książki, przekładałam i oczywiście czytałam i czytałam.Czytałam wszystko, co wpadło mi w ręce, ale miałam swoje faworyty, które czytałam po milion razy ku pociesze swojego nastoletniego ducha. Były to głównie książki L. M. Montgomery, czyli "Ania z Zielonego Wzgórza" i inna seria, o Emilce. Akcja tej drugiej również toczyła się na przełomie XIX i XX wieku, na głębokiej kanadyjskiej prowincji. Bardzo mnie interesowały opisy życia tamtejszej społeczności lokalnej, tak różniącej się od mojej aktualnej. Emilka, bohaterka, moje ówczesne alter ego, również była zapalonym czytelnikiem. Ale jej surowa ciotka zabraniała jej czytać powieści, głosząc, iż mają one wymiar jedynie demoralizujący. Emilka mogła czytać wszysko, poza powieściami. Bardzo mnie to wówczas szokowało, ja, dziecko PRLu nie miałam takich ograniczeń, jak młoda nastolatka z Kanady. Myślałam wtedy, że ci protestancy kanadyjczycy byli bardzo ograniczeni i zabobonni.

Dziś nadal tak myślę, ale co do powieści - tutaj zgadzam się z XIX wieczną ciotką Elżbietą z Kanady. Z jakichś powodów to zdanie o szkodliwości powieści zapadło mi w pamięć i mimo, że początkowo uważałam taki pogląd za absurdalny, dziś, po tylu latach, uważam całkiem inaczej. Ba, nawet nie znam nie szkodliwej powieści. Wszyskie w jakiś sposób są mniej lub bardziej demoralizującymi propagandami. Choć zdarzyło mi się przeczytać kilka wciągających i niosących jakieś przesłanie nawet.

To, co dziś dzieje się na portalu lubimyczytac.pl przechodzi jednak ludzkie pojęcie. Uważam, że już lepiej dla większości użytkwników tego portalu byłoby pozostać tylko przy serialach z netflixa, czy HBO, bo szmiry, które są tam promowane i dyskutowane nie dają się opisać w normalnych słowach.

Dość, że powieść (!!!) okrzyknięta na lubimyczytać.pl powieścią (!!!) najlepszą to "A ja żem jej powiedziała" Katarzyny Nosowskiej. W ocenach tej pozycji królują gwiazdki oceniające ten mierny zbiorek felietonów jako arcydzieło. 

A dziś święci triumfy "Kult" Łukasza Orbitowskiego. Bezbożnika, krakowskiego cwaniaka i człowieka totalnie bez wyrazu, który postanowił napisać powieść o powojennych objawieniach maryjnych w Polsce. Jak sam o sobie opowiada, jest antyklerykałem, ale postanowił opisywać polski kościół i jego wiernych z miłością. 

Tak, jak z miłością i zrozumieniem pisał o tęczy na obrazie Matki Boskiej: "Mi w ogóle trudno zrozumieć ludzi, którzy nie lubią tęczy. W pierwszym rzędzie, tęcza kojarzy mi się z tym czym jest, czyli pięknym zjawiskiem na niebie. Jak wiemy, pojawia się po burzy. Sygnalizuje, że niebezpieczeństwo minęło. Jest bramą dla słońca, symbolem nadziei. Dziwię się jej przeciwnikom"

Pan Łukasz, mimo swojej sławy i namaszczenia salonu, odczuwa czasem też boleści życia szarego człowieka i ma na ich temat takie np. głębokie przemyślenia: "Kiedy patrzę na to, jak życie jest trudne, jak osiągnięcie tak prostych rzeczy, jak — nie wiem — własny kąt, bezpieczny dom dla dzieci, jest trudne… A jeszcze chcemy przecież czegoś więcej: być kochani, mieć przyjaciół. Jeżeli znajdujesz coś, cokolwiek, co ci, kurwa, w tym pomaga — pomaga działać, robić coś dla siebie i najbliższych, to niech to będzie Matka Boża na słupie czy Lucyper w… no w tym, z czym słup się rymuje. Nieważne. Jeżeli cię to wspiera i jeżeli nie ma w tym ludzkiej krzywdy — miejmy to"

Zbliżają się wakacje. Czy warto na plażę wziąć jakąś powieść? 

---

tagi: literatura  powieść 

	bozenan
	1 czerwca 2019 21:22

35     1612    5 zaloguj sie by polubić