Kiedyś byłam uczestnikiem cyklu konferencji organizowanych przez Stowarzyszenie Nasza Sprawa - organizację walczącą o ograniczanie dostępu do pornografi dzieciom i edukującą społeczeństwo w temacie szkodliwego wpływu porno na rozwój. Od razu zaznaczam - nie czas i miejsce by omawiać i oceniać działalność tej organizacji, bo nie to jest tematem dzisiejszym. Konferencja była międzynarodowa, tzn prelegenci byli z różnych krajów, w tym jedna pani profesor socjologii z USA. Strona polska też wystawiła kilka tęgich profesorskich umysłów. I zaczęły się występy. Prelekcje amerykanów, zwłaszcza tej pani były niezmiernie ciekawe, słuchało się ich z zainteresowaniem, nawet jeśli nie opowiadali oni niczego odkrywczego. Polska strona była bardzo merytoryczna, dobrze przygotowana, ale słuchanie występów polskich profesorów to była męka. Mam na myśli tutaj formę tych występów, nie treść. Kontrast pomiędzy prelegentami był ciężki do strawienia. Edukacja to nie tylko badania, ale także umiejętność ich prezentowania. 

Aktualnie czytam sobie, w ramach odprężenia po sesji i chorowaniu "Efekt Lucyfera" Zimbardo. Abstrahując od postaci amerykańskiego profesora i jego więziennego eksperymentu, tę dokumentalną książkę czyta się bardzo dobrze - jest napisana jak dobry, wartki scenariusz filmu sensacyjnego. Ksiażkę tak potężnych rozmiarów (ok. 700 stron z bibliografią) można przeczytać w trzy, cztery dni. Reportaże pisane przez polskich autorów, oczywiście absolwentów szkoły Mariusza Szczygła, nawet jeśli poruszaja jakieś ciekawe, socjologiczne problemy, są w swojej formie niestrawne. Ja, mimo wielu podejść i najszczerszych chęci - nie przeczytałam w całosci ani jednego, nie daję rady. Każdą rzecz można przedstawić w sposób interesujący ale każdą rzecz można przedstawić karykaturalnie i topornie. Kwestia edukacji. 

W połowie stycznia również przytrafiła mi sie choroba, która zatrzymała mnie bezwzględnie w łóżku, i gdy już mogłam w miarę siedzieć i przytomnie patrzeć, ale nic więcej, oglądałam różne głupoty w internecie, a między innymi film Marii Sadowskiej "Dziewczyny z Dubaju". Film ten zasługuje wg mnie na osobny wpis, moze kiedyś uda mi się go stworzyć. Jeśli ktoś nie wie, film opowiada historię dziewczyny, córki ubogiej kobiety z najbiednniejszej dzielnicy Szczecina, która zrobiła karierę najpierw jako ekskluzywna prostytutka, a potem jako burdel - menedżerka wysyłająca polskie modelki na imprezy do dubajskich szejków. W filmie tym pada znamienne zdanie - matka woła za swoją córką, główną bohaterką, zanim ta jeszcze stoczyła się w otchłanie seksbiznesu - "Pamiętaj, dziś jeszcze masz angielski" . Żadne inne zdanie dotyczące normalnego życia Emi, głównej bohaterki, ani jej zajeć, ani edukacji nie pada. Jest tylko ten angielski, dodatkowy, na który matka odkłada pieniądze. 

Te trzy krótkie uwagi to moim zdaniem uproszczony obraz polskiej edukacji. Edukacji, która odbywa się nie wiadomo po co. Niedawno zadałam sama sobie pytanie: po co istnieje polska szkoła? 

I ja nie umiem na to odpowiedzieć. Nie wiem po co istnieje. Jest instytucją zajmującą się hordami dzieci i młodzieży, podczas gdy ich rodzice pracują. Jest jedno słowo, które pasuje - według mnie - do polskiego systemu edukacji i opisuje ten system To słowow to POZORY. Te pozory rozpoczęły się już dawno temu i proces rozkładu, deprawacji i degeneracji naszego społeczeństwa za pomocą systemu edukacji jest posunięty bardzo głęboko. Uważam, że jest to stan odwracalny, ale pod wieloma twardymi warunkami. Póki co idziemy w zupełnie odwrotnym kierunku. W podskokach i z jakąś popularną piosenką z TikToka na ustach. 

10 lat prowadziłam jako dyrektor szkołę podstawową i widziałam niejedno. Wiele różnych myśli, wniosków i refleksji kotłowało się i kotłuje w mojej głowie z tego powodu. 

Zimbardo w "Efekcie Lucyfera", badając pochodzenie Zła mówi o tym, że żle dzieje się wtedy, gdy dyspozycje ludzi natrafią na konkretne, sprzyjajace złu sytuacje, stworzone i podtrzymywane przez siły systemowe. Czytajac tę definicję widzę polską szkołę i krew mi zastyga z grozy w żyłach. Polscy nauczyciele w dużej mierze to ludzie zdeprawowani, pracujący w szkole w konkretnym systemie. Deprawacja ta nie zawsze jest uświadamiana i widoczna, ale zmiana na stołku ministra i planowane reformy pozwoliły znów tej mierzwie wypłynąć i prezentować się w całej okazałości. Dużo by pisać, dość powiedzieć, że w związku z podanymi do konsultacji przez MEN proponowanymi zmianami, w właściwie cięciami w podstawie programowej  dyskurs nauczycieli zawęża się do przemyśleń typu: dobrze, żeby to i to jeszcze wyrzucili, bo dziś uczniowie są za głupi, żeby to zrozumieć. 

Tak widzą uczniów polscy nauczyciele, jako debili dla których szkoda czasu i szkoda się męczyć, bo i tak nic z tego nie będzie. Niestety sporo rodziców ma podobne zdanie o swoich dzieciach. Ale  najważniejszy jest język angielski. To fetysz polskiego aspirującego rodzica. Dziecko musi znać przede wszystkim angielski. Popieram, przecież na jachcie w Dubaju jakoś trzeba się umieć dogadać......Nie wiem, czy wiecie, ale od początku, odkąd jest egzamin ósmoklasity, w całej Polsce najlepiej wypada na egzaminie właśnie jezyk angielski. Język polski z matematyką biją się co roku o ostatnie miejsce, z tym, że w większości województw rozstrzał pomiędzy pierwszym miejscem a drugim to ok. 20 procent. Nikt o tym nie mówi głośno, nikt z tym nic nie robi. 

To, że Barbara Nowacka to kretynka z poskomuszego miotu to oczywista oczywistość, to, że realizuje określone zadania to też wiadomo. Ale przez 8 lat poprzednich rządów niewiele się zmieniło, pomimo że MEN miało wszelkie narzędzia do zmian i żaden Broniarz nie stanowi alibi dla PiSowiskich ministrów edukacji. 

W ciągu moich 10 lat pracy najtrudniejszym jej elementem zawsze byli nauczyciele i rodzice. Nauczyciele nienawidzący swojej pracy, wiecznie sfrustrowani, nerwowi i tak ogłupiali, że szkoda słów. Drugi element - rodzice. Wiecznie niezadowoleni, wiecznie podejrzliwi, w większosci realizujący swoje indywidualistyczne ambicje, nie rozumiejący zupełnie o co chodzi z tym, że dziecko nie jest ich rzeczą i własnością (z tym zjawiskiem, traktowania dziecka instrumentalnie, bardzo zgrywa mi się dyskurs dotyczący aborcji, ale o tym innym razem). Kiedyś miałam nawet taką refleksję niepopartą oczywiście żadnym badaniem, tylko moim własnym doświadczeniem - najgłupsi rodzice to absolwenci pierwszych roczników gimnazjalnych. To dla nich szczytem aspiracji, edukacji, obycia i światowości  jest umiejętność wypowiedzenia kilku słów po angielsku.  Rozmawianie z nimi o edukacji jako procesie kształtowania charakteru, budowania człowieka szlachetnego, gotowego do poświęceń, wrażliwego na piękno - to jak rozmowa ze ślepym o kolorach. 

Polskie dzieci są ofiarą polskiej edukacji, która jawi mi się jak ten więzienny eksperyment Zimbardo. I naprawdę, chciałabym napisać coś optymistycznego, bo sama już jestem zmęczona tymi ponurymi refleksjami, ale nie da się, no nie da. 

 

---

tagi: edukacja  polska edukacja  

	bozenan
	14 lutego 2024 20:59

39     1684    16 zaloguj sie by polubić