Kilka lat temu we wrocławskich tramwajach przeprowadzono akcję "Nie daję na ulicy", której celem było uświadomienie szaremu człowiekowi, że jeśli chce wspomagać jałomużną jakiegoś biedaka, to nie powinien mu dawać pieniędzy do ręki, bo ten biedak to nie biedak, tylko zapewne oszust. Chcący pomagać człowiek  powinien to robić wyłącznie za pośrednictwem organizacji pomocowej, najlepiej znanej, renomowanej (cokolwiek to znaczy), z tradycjami - słowem, takiej międzynarodowej korporacji, w której pracują natchnieni społecznicy, poświęcający swoje życie prywatne, rodzinne, oraz całą swoją życiową energię na wolontaryjną pomoc nieznanym sobie ludziom, co ciekawe, zazwyczaj nie takim z sąsiedztwa, ale najchętniej takim z drugiej półkuli, byle dalej mieszkającego od wspomnianych filantropów. 

Ta cecha tych pełnych poświęcenia społeczników zawsze mnie zadziwiała - to, że oni tak ochoczo wsiadają w samolot, pomachają od niechcenia swoim bliskim i lecą na kraj świata, służyć wybiedzonym masom ludzi, których spotkało jakieś potworne nieszczęście. 

Taki obraz ngo'sów, zwanych również organizacjami humanitarnymi utrwalają nam w głowach spoty reklamowe, produkcje filmowe i różne gwiazdy i celebryci, typu Bono. 

Ja sama jestem bardzo często smagana biczem pouczeń, ponieważ jedyną organizacją, jaką wspomagam regularnie jest Kościół Katolicki, a dokładnie taca mojego proboszcza. Do mnie więc odnoszą się te połajanki, że zamiast tym czarnym krwiopijcom, powinnam dawać na biedne dzieci, najlepiej te z Afryki. 

Dziś o godz. 13.00 zupełnie przypadkiem wysłuchałam audycji w radiowej dwójce z serii "Na dachu świata". Dziennikarka, Linda Polman, autorka książki "Karawana kryzysu" opowiadała m.in o Oxfam. Oxfam to międzynarodowa organizacja humanitarna, założona w 1942 roku w Wielkiej Brytanii, zajmująca się z początku pomocą dla ludności cywilnej z krajów alianckich, obecnie jednaa z największych korporacji międzynarodowych, mająca swoje przedstawicielstwo w wielu krajach, m.in w Kanadzie, Nowej Zelandii, Holandii, Danii, Indii etc. 

Tyle dowiesz się z polskiej Wikipedii. Bo już nie dowiesz się, że od lat, a dokładnie od 2011 roku, kiedy dziennikarze "The Times" ujawnili skandal seksualny w Oxfam, okazało się, że orgie, prostytucja, handel ludźmi na Haiti po trzęsieniu ziemi w 2010 r, to jedynie wierzchołek góry lodowej prawdziwej działalności filantropów z całego świata.

Po katakliźmie na Haiti Oxfam jako jedna z pierwszych organizacji humanitarnych pojawiła się na wyspie, by nieśc pomoc potrzebującym. 

"- Haiti to jedno z najbiedniejszych, a w zasadzie najbiedniejsze państwo na zachodniej półkuli. Mamy na miejscu zespół ponad stu osób, którzy mają świetne rozeznanie w tym, co się tam dzieje. Reagowaliśmy już w przeszłości na takie katastrofy, mamy doświadczonych ludzi, którzy mogą pomóc innym. To, czego nie mamy – to pieniądze – mówił Ian Bray w imieniu całej organizacji". Ian Bray to tzw. senior humanitarian press officer. 

Oxfam w bardzo krótkim czasie zebrało ok. 100 mln dolarów na pomoc ofiarom kataklizmu na Haiti. No i pojchali pomagać, na czele z oddelegowanym na odcinek Haiti Belgiem, Rolandem Van Hauwermeirem, szefem misji. 

Roland pomagał w ten sposób, że najpierw wynajął sobie wielką, luksusową willę, do której zapraszał swoich znanych i bogatych filantropów, a także tych biedaków  pozostających bez dachu nad głową, głównie  młode kobiety i małe dziewczynki, którym za świadczenie różnorakich usług seksualnych darowywał miłosiernie tak zwaną miskę ryżu, jako tę pomoc z dobrego serca humanitarn. Willa Rolanda cieszyła się popularnością, swoim rozmachem i fanazyjnymi eventami przywodziła niektórym na myśl znanego z historii i jakże barwnego cesarza Kaligulę. 

Po ujawnieniu całej afery, łącznie z tym, że Oxfam jest regularnie od początku swojego istnienia dotowany z publicznych pieniędzy, nasz przedsiębiorczy i jakże rozrywkowy Belg musiał wyjechać z Haiti i objąć stanowisko kierownicze na misji w Bangladeszu, a wyczynów na Haiti nie zgłoszono nawet na policję, choć prostytucja na Haiti jest prawnie zabroniona. 

Ci, którzy o prawdziwej naturze misji humanitarnych wiedzieli od dawna i albo się na to nie godzili albo uważali, że zbyt mało partycypują w zyskach,myśleli, że może będzie okazja do interwencji, zostawali ofiarami seryjnych samobójców lub niszczeni medialnie pomównieniami o rasizm.  

Haiti to wierzchołek góry lodowej i prawdziwej natury humanitarnych, międzynarodowych NGO'sów.  Nadużycia seksualne działaczy dotyczą wielu innych krajów Afryki i Azji, a fakt, że wszystkie te organizacje to przykrywka różnych polityków, którzy używają haseł o miłości bliźniego, by realizować swoje brudne cele nakazuje wielką czujność i dystans. Jak zawsze zresztą I z tej to okazji właśnie wybieram się na mszę do kościła i zamiast na PAH, WOŚP i inne wspaniałe i wrażliwe serduszka, przeznaczę swój datek na tacę. Przynajmniej będę spać spokojnie. 

---

tagi: organizacje pomocowe 

	bozenan
	8 lipca 2018 18:26

36     3060    16 zaloguj sie by polubić