"Nikt się nie dowie jako smakujesz, aż się zepsujesz" ma już 500 lat. Tekst zawstydzający, trudny do skomentowania. Nawet "pomodlę się za ciebie" brzmi fałszywie. Ale co innego pozostaje? 

Trzymaj się. Będzie dobrze.

Witam, mam podobne doswiadczenia z kręgosłupem - czy próbowała Pani rehabilitacji metodą MacKenziego? Gdzie małymi kroczkami przez ćwiczenie wsuwa się jądro miażdżyste (tz. dysk) spowrotem na swoje miejsce... To naprawdę działa, nawet człowiek wychodzi ze stanów gdzie są blokady ryuchowe na kończynach (paraliżujący ból).

W chorobie czasami ból psychiczny i odrzucenie, niezrozumienie właśnie są największą trudnością.

Piękne świadectwo!

ksiądz Ryszard Siuta co miesiąc 'List do chorych'  kieruje, i warto czytać, pzdr 

Grudzień 2018 – Czas

Serdecznie pozdrawiam Was kochani Chorzy i wszystkich czytających ten list. Grudzień to szczególny czas dany nam przez Boga – czas Adwentu. O czasie tak napisano w 3 rozdziale Księgi Koheleta: „Wszystko ma swój czas, i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem: Jest czas rodzenia i czas umierania, czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono, czas zabijania i czas leczenia, czas burzenia i czas budowania, czas płaczu i czas śmiechu, czas zawodzenia i czas pląsów, czas pieszczot cielesnych i czas wstrzymywania się od nich, czas szukania i czas tracenia, czas milczenia i czas mówienia, czas miłowania i nienawiści, czas wojny i czas pokoju”. Wszystko ma swój czas. Zapytajmy siebie samych, czym jest czas? Prorok Kohelet mówi o tym, że każda sprawa ma swój wyznaczony czas. Czym jednak jest sam czas? – Czas jest wielką tajemnicą. Św. Augustyn zauważył, że jeśli ktoś mówi o czasie, to wie, o co chodzi, ale nikt nie umie podać definicji czasu. Czas jest równocześnie bardzo długim i czymś bardzo krótkim. Jest długim dla kogoś, kto cierpi. Jest krótkim dla kogoś, kto przeżywa radość. Choć matematycznie jest to ta sama liczba minut, godzin. Noc dla kogoś, kto nie śpiąc cierpi, wydaje się nie mieć końca. Ta sama noc dla kogoś, kto śpi jak suseł, mija niczym z bicza trzasnął. Jeszcze się nie położył, a tu już trzeba wstawać. Uczniowie mówią, że lekcja czasem trwa całą wieczność, a innym razem ledwie się zacznie i już dzwonią na przerwę. Starożytni Grecy czcili czas jako jedno z bóstw. A czym jest czas dla nas, dla chrześcijan? Ktoś powiedział: „czas jest niejako obramowaniem, futerałem, miejscem realizowania się historii zbawienia i naszej osobistej historii życia”. Pierwsze i ostatnie słowa w Piśmie św. odnoszą się do czasu. „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię” – pierwsze słowa Księgi Rodzaju. „Zaiste przyjdę niebawem. Przyjdź Panie Jezu” – ostatnie słowa Apokalipsy. Na początku, niebawem te słowa mówią o czasie. Historia zbawienia realizuje się w czasie. Rozpoczyna się wraz ze stworzeniem świata. Następowanie po sobie wydarzeń jest nakreślone przez Boga. „Niechaj powstaną ciała niebieskie świecące na sklepieniu nieba, aby oddzielały dzień od nocy, aby wyznaczały pory roku, dni i lata”. Rdz 1,14 Czas przemija szybko. „Tysiąc lat w oczach Boga jest jak dzień wczorajszy, który minął”. Ps. 90,4 Odwieczne Słowo Ojca, Syn Boży zechciał wkroczyć w czas i zamieszkać między nami. Św. Paweł w liście do Galatów poucza: „Gdy nadeszła pełnia czasów zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z Niewiasty”. W innym miejscu Apostoł mówi o możliwościach, jakie ofiaruje nam czas: „Napominamy was, abyście nie przyjmowali na próżno łaski Bożej. Mówi bowiem Pismo: W czasie pomyślnym wysłuchałem ciebie, w dniu zbawienia przyszedłem ci z pomocą. Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia”. 2 Kor 6,1-2 Nasze cierpienia, próby, kryzysy, nasze radości, nadzieje wszystko realizuje się w czasie. I gdybyśmy sięgnęli myślą wstecz od czasu, w którym doszliśmy do używania rozumu i przeanalizowalibyśmy ten czas, aż po dzień dzisiejszy, dostrzeglibyśmy w nim wiele momentów łaski, swoistych momentów bliskości Pana. W tym czasie, który mijał, który upływał z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień, z roku na rok, doświadczyliśmy wiele łask. Dla każdego są to chwile inne. Nie sposób je opisać. 24 W naszym życiu często szukamy jakichś nowinek, rozglądamy się nie wiadomo za czym, a zapominamy o skarbach naszej wiary, zapominamy o tym, że mamy słuchać Pana Jezusa. Często zamiast pogłębiać, poznawać i zachwycać się Panem Jezusem, fascynujemy się różnymi ruchami, prądami. Praktycznie duchowo emigrujemy z Kościoła, a utożsamiamy się z tymi ruchami, zapominając o własnym powołaniu do świętości i Bożym przykazaniu; „Nie będziesz miał Bogów cudzych przede Mną”. Zamiast czas wykorzystać na szerzenie, propagowanie skarbów naszej wiary; maryjnej duchowości i przesłania wielkich świętych, wolimy zachwycać się ćwiczeniami jogi, uzdrowicielami, horoskopami, czy zajmować się innymi rzekomymi cudownościami. Zatem poszukujemy jakiejś nowości zapominając co jest istotne. A najważniejsze jest słuchać Jezusa Chrystusa. Do tego już w Kanie wzywała Matka Boża. Słuchajmy więc Jezusa, wsłuchujmy się w Jego Słowo, przeżywajmy owocnie czas, jaki nam daje. Uczmy się dziękować Panu za wszystko, za godziny światła i za chwile ciemności, a przede wszystkim za to, że jest nam zawsze bliski. Dziękujmy również za wszystkie łaski, jakie otrzymaliśmy w czasie naszego dotychczasowego życia. Odnówmy naszą ufność wobec Pana i dziękujmy również za czas, jaki nam jeszcze daje, abyśmy nawrócili się całkowicie i przylgnęli bez reszty do Niego, jedynego Oblubieńca naszych serc. Co z resztą jest celem naszego życia. Bóg jest autorem czasu, w którym żyjemy, i wieczności w kierunku której kroczymy. On, który był z nami przez lata minione, nie opuści nas także w przyszłości. Choć wszyscy żyjemy w czasie, lecz nikt z nas sam nie decyduje we wszystkim o własnej drodze życia. Przecież to nie my wybraliśmy sobie dzień albo miejsce urodzenia. Nie my zadecydujemy o dniu i miejscu naszej śmierci. Pan Bóg nie objawił nam też „detalicznego”, szczegółowego programu naszego życia, naszych sukcesów ani naszych porażek. On oczekuje od nas, abyśmy każdego dnia ochoczo odpowiadali na Jego łaskę, której obficie nam udziela i chce, aby ona nigdy nie pozostawała w nas daremną. Zaakceptujmy tę naszą rzeczywistość bycia pielgrzymami, którzy kroczą za Panem, aby zjednoczyć się z Nim na całą wieczność. Zaakceptujmy drogi, którymi nas Pan prowadzi, choć czasem nie rozumiemy ich do końca. Nie rozumiemy Jego pedagogiki wobec nas. Kroczmy naprzód także pośród trudności. Z wiarą, nadzieją i miłością postępujmy za Chrystusem, jedyną naszą Drogą, Prawdą i Życiem. Kroczmy z radością wśród trudu. Pan Bóg zwyciężył i zawsze zwycięża, a czas, który nam daje, przekształcajmy dla siebie i dla bliźnich, których stawia na naszej życiowej drodze, w czas łaski i czas zbawienia.

x. Ryszard Siuta CRL Kraków

 Anegdota z Burundi. Misjonarz przygotowywał dzieci do Bierzmowania. Prosto wytłumaczył im, kto może przystąpić do bierzmowania, do sakramentu Dojrzałość Chrześcijańskiej. Dzieci wyuczył, że „każdy chrześcijanin, który doszedł do pełni używania rozumu, może być bierzmowany”. Przyjechał biskup i przed udzieleniem sakramentu zapytał dzieci i młodzież, kto może być bierzmowanym? Wszyscy odpowiedzieli: „każdy chrześcijanin, który doszedł do używania rozumu”. Następnie zapytał pewnego chłopca: „A kto może udzielić sakramentu bierzmowania?”. Konsternacja, milczenie, a katecheta podpowiada: „biskup”. Na to chłopak: „każdy biskup, który doszedł do pełni używania rozumu”. Więcej pytań nie było.

Dziękuję. To ważny tekst.

Życzę szybkiego powrotu do zdrowia.

Pamiętam w modlitwie.

Tutaj do Loreto przyjeżdżają tak zwane "białe pociągi" (szczególnie w cieplejszej połowie roku), opiekunowie wraz z osobami na wózkach, by przez kilka dni pielgrzymki do Świętego Domku pomodlić się o zdrowie i inne łaski.

Pamiętam w modlitwie - w tym szczególnym sanktuarium.

ps. wszystkie komentarze przeczytałam z radością i uwagą