Bardzo lubię takie opowieści

dziękuję. Dziś niedziela, pomyślałam, że można chwilę się oderwać od szarej codziennosci. Kiedyś to były czasy;-)))

bomba!

PLUS

Nie Pani jedna!

Ja mając 19 lat, wybrałem się za pracą do Anglii. A było to 0,5 roku po przystąpieniu Polski do UE. Tak się złożyło, że święta Bożego Narodzenia spędzałem po raz pierwszy z dala od rodziny, więc pomyślałem sobie, że powysyłam rodzinie i znajomym kartki świąteczne.  Ogólnie miałem kupić 10 sztuk. A funt wówczas kosztował w granicach 6,5 - 7 zł. Wszedłem do sklepu tylko z kartkami, a tam jakieś badziewne 10 sztuk za 2 funty. Były obleśne, więc poszedłem dalej. Trafiłem na półkę, gdzie przy kartkach nie było cen no i wybrałem 10 sztuk. Przy kasie zaśpiewano mi 23 funty, a że po angielsku jakoś niespecjalnie mówiłem, więc ze spuszczoną głową zapłaciłem i poszedłem (w Polsce taką, a nawet ładniejszą kartkę można było kupić za ok. 3 zł). Od tamtaj pory w wynajmowanym mieszkaniu miałem ksywę "biznesman" i potem już do końca mojego tam pobytu wypominano mi te kartki, że lepszą opcją były by jednak te 2-3 skrzynki piwa...

Również wspominam to z przyjemnością:)

Przesympatyczne, chociaż nieco bolesne wspomnienie. Mimo wszystko, cała podróż była sukcesem, więc można się troszkę pośmiać przy wspominkach:))) Mam nadzieję, że koleżanka od tej chwili przestała być "roztargniona":)))

Ja miałam podobną przygodę ale niestety w mniej eleganckich dekoracjach. Dawno temu, kiedy jeszcze dogasały walki w Bośni-Hercegowinie, udaliśmy się z rodziną do Chorwacji na wczasy. Chcieliśmy pomagać nie dając jałmużny:))) Przezornie zabraliśmy sporo konserw mięsnych, bo słusznie przypuszczaliśmy, że bohaterska partyzantka serbska i chorwacka nie zostawi bydełka i świń gospodarzom w spokoju. Ale ponieważ musieliśmy jedną nockę spędzić  na wybrzeżu Chorwacji w drodze na Korculę a męska część wyprawy mocno  zgłodniała, to wybraliśmy się do miejscowej restauracji wieczorem, podejrzanie pustej.  Męska część marzyła o kotlecie. To zamówiliśmy kotlety z czym tam mieli. I kiedy zobaczyliśmy rachunek, okazało się, że to były najdroższe kotlety świata:))) Mieliśmy oczy jak spodki a potem śmialiśmy się z siebie . W Chorwacji nie było mięsa a jak było , to jakiś drogi import. Nasz budżet ledwie to uniósł. Na szczęście owoce, nabiał i napoje były w rozsądnych cenach a Chorwaci przesympatyczni i pobyt oraz zwiedzanie były bardzo przyjemne.

Włosi mają skłonność do wyduszania z turystów każdej monety a już Wenecja, która ma problemy z wodą, transportem i powodziami, to już szczególnie. Jakoś nie mam do niej serca, odkąd się okazało, że nawet w kwietniu zapach unoszący się z kanałów, zwłaszcza w wąskich uliczkach jest mocno podejrzany. 
Co do najpiękniejszych kawiarń na świecie, to podobno wg jakichś rankingów turystycznych za najpiękniejszą uznana została kawiarnia u naszych bratanków: New York Cafe w Budapeszcie. Nazwa może mylić ale wystrój jak najbardziej  jak  za Najjaśniejszego Pana Franciszka Józefa.  Co do cen, to oni wszyscy w tych "najpiękniejszych kawiarniach świata" chyba się umówili, bo w Budapeszcie kawa jest w przeliczeniu po 30 zł czyli wg obecnego kursu niemal 7 euro.

PS. Podziwiam ducha przygody:))) A już stanięcie w jednym szeregu z Casanovą, Lordem Byronem  czy George Sand  jest warte każdej ceny:)))

"stanięcie w jednym szeregu z Casanovą, Lordem Byronem  czy George Sand  jest warte każdej ceny:)))"

oj tak, ale dopiero po latach się o tym dowiedziałam. Taka rekompensata:-) 

Ja do Wenecji mam wielką słabość, byłam później kilka razy i pojadę jeszcze, jak nadarzy się okazja. Bardzo bym chciała pojechać też do Budapesztu, nigdy nie byłam. Teraz wiem, że warto poszukać jeszcze tej kawiarni:-)

Aktualnie moje przygody się niemal skończyły, bo trzyma mnie od nich z daleka moje doświadczenie, czego nieraz żałuję. Choć ostatnio w Czarnogórze mieliśmy przygodę mrożącą krew w żyłach, wynikającą właśnie z naszego niedoświadczenia na uliczkach miast połudnnia Europy. Było przez chwilę groźnie, ale za to ile teraz wspomnień:-))

Na wieczornej popijawie po weselu byłem Gwiazdą i czułem się Gwiazdą.  Bo moja... chojność nie uszła uwadze. Tak jak u Szwedówi przy takich okazjach każdy ma swoją wódkę postawioną przy nodze stołu i uważnie pilnowaną, tak wówczas ja byłem obficie nią częstowany. Aż za obficie. Poległem podwójnie... 

doskonały przepis na zostanie gwiazdą:-))))

W latach 2000 - 2002 zwiedziłąm autostopem pół Europy, wcześniej jeździłam po Polsce. Nadal podróżowałabym tym sposobem, ale lata nie te i ostatnio tylko swoim samochodem, co mnie jednak rozleniwia.

Wiele osób mi mówiło, że autostop to odwaga. Być może, ja nie myślałam o odwadze, raczej o zaoszczędzonych pieniądzach, które potem mogłam przefurtać na przykład na drogą kawę:-) a poza tym był to sposób na poznawanie ludzi. Chyba należałam do bardzo beztroskich osób, tak myślę, ale niczego nie żałuję

Mocna rzecz:))) A nie było jakiejś starej stuzłotówki w kieszeni?

To było de facto wymuszenie. W sumie ponuro natarczywy wzrok tego gościa z siatką na motyle pamiętam do dzisiaj - on w żaden sposób nie dopuszczał do siebie myśli, że ktoś z obecnych nie wrzuci datku. A ja - na nieszczęście -  spracowany, poobijany i skatowany, zabezpieczałem się nosząc przy sobie dolary, przygotowane już  na powrót do kraju. Nie było wyjścia...

Podróże kształcą...

Ja miałem dosyć smieszna przygode, tyle  że na "odwyrtkę". I wcale nie za granicą.

W drugiej połowie 1975 r. odbywalem roczną słuzbę wojskowa (po studiach) i drugie pół roku , od lipca wypadło mi w Słupsku. Do Warszawy najłatwiej mozna bylo dostać się z przesiadką w Gdyni.

Czyli albo najpierw jakiś pociąg relacji Szczecin allbo Koszalin do Gdańska, wysiadka w Gdyni itam juz byl czestsze pociągi w kierunku Warszawy. Ja w tym wojski trzymalem u tzw. "bażantów" (znajomych z elblaskiego SOR-u) cywilne ciuchy, gdy trzeba było jechać poza Slupsk na przepustkę. Ciuchy te trzymalem u kolegi bazanta pod lożkiem, były więc w stanie bardzo roboczym. No i pewnego razu, tak sie złozylo, że wygralem sporo w pokera, jechalem  do Warszawy (przepustka). Juz nie pamięyam z jakiego względu, byle zmordowany o glodny. Zatem postanowilem w Gdyni coś zjeść w restauracji.

Wówczas nie znałem zupełnie tego miasta (nie to co trzydziesci lat później), więc szedłem główną ulicą (Świętojańska) aby gdzies coś znaleźć. Trafiłem do lokalu o nazwie "Polonia". Nawet zbytnio nie zwracalem uwagi na standard, bo chciałem tylko szybko cos zjeść. Przyszedł kelner, obejrzał mnie sobie w zmiędlonej kurtce, takich samych spodniach i butach o podobnym standardzie. Nie podobalem mu się, ale podał karte. Po treści menu zorientowalem sie, ze  pewnie  trafiłem do najlepszego (najdroższego) lokalu w mieście.  No to zamówilem danie obiadowe (rok 1975 to jeszcze nie był ostry peerelowski kryzys żywieniowy), i 50 gram śliwowicy (polskiej, miała 60 procent). Zjadlem, wódkę popiłem herbata i zamówiłem jeszcze raz to samo.  Kelner zacząl wylazywać oznaki zdenerowowania. A ja majac kieszenie pełne banknotów zacząłem sie bawić tą sytuacją. Oczywiscie zorientowalem się, iz kelner uwaza, ze zaraz czmychne nie płacąc rachunku.

I faktycznie, bo ruch w lokalu byl minimalny (godziny okołopołudniowe), mógł skupić sie na pilnowaniu mojej osoby. Dojadałem repetę mając kelnera za plecami , bowiem stróżował on przy moim stoliku.

Wreszcie poprosiłem o rachunek. Kelner spodziewał się jakiejś dzikiej  awantury i był już straszliwie najeżony, bo konsumowałem rozmyślnie powoli, a on nie zamierzał spuszczać mnie z oka. Zacząłem wyciągać garściami banknoty z czterech kieszeni kurtki, potem spodni, etc. Ułożyłem je starannie w stosik na stoliku i mówię, tyle a tyle nalezało sie za konsupcję , a to jeszcze górką dla pana, za to że pan pilnowal, żeby mi kotletów nie podkradali.

...  baaardzo  !!!

"ze spuszczoną głową zapłaciłem i poszedłem" - Ewidentnie nieracjonalne zachowanie ale calkiem zrozumiale w naszym kregu kulturowym. Taka psychologia wstydu jest (moze juz mniej) dosc czesta w naszej kulturze (prawie niespotykana u Amerykanow czy Zydow) aby sie nie przyznac, ze popelnilismy blad bo nas nie stac na taki wydatek a wiec udajemy do samego konca, ze nas jak najbardziej stac.  Dobrze jest sie wyzwolic z presji psychologii wstydu w sprawach pienieznych.

W troche podobne sytuacje jaka autorka miala w Wenecji rowniez sie wpakowalem, ktore potrafily zabic cala przyjemnosc posilku w restauracji gdy np. caly czas sie martwilem czy aby nie pomylilem sie zamawiajac wino z karty gdzie byly tez wina po kilka tysiecy dolarow.  Czy aby napewno mnie zrozumieli ze wybralem jedno z tanich i co zrobie gdy okaze sie przy placeniu rachunku, ze mi dali jedno z tych drogich?  Oczywiscie, ze dobrze mnie zrozumieli bo wystarczylo na mnie popatrzec, ze na drogie wino mnie nie bylo stac.

Druga strona tej samej monety jest odreagowywanie tej presji wstydu tak jak Orda w Gdynii, czyli upokorzyc druga strone w tym wypadku kelnera, ktorego jedynym grzechem bylo to, ze pomyslal (w zasadzie slusznie), ze takiej osoby jak Orda nie stac na drogi zakrapiany posilek w jego restauracji.  Choc w przypadku Ordy to jest bardziej glownie patologia osobowosci, ktorej sie wydaje, ze jest na scenie teatralnej, w ktora wpatrzona jest wyimaginowana publicznosc i od tego jak zagra zaleza losy swiata.  

"  Choc w przypadku Ordy to jest bardziej glownie patologia osobowosci, ktorej sie wydaje, ze jest na scenie teatralnej, w ktora wpatrzona jest wyimaginowana publicznosc i od tego jak zagra zaleza losy swiata. "

Wiesz co, tyszka? Wogóle nie chce mi się z tobą gadać.