Dawno mnie tu nie było, o dawno, popatrzyłam na datę ostatnio publikowanej notki - 31 stycznia. Nie jest tak, że nie mam zupełnie czasu, często chodzą mi głowie refleksje, którymi chciałabym się podzielić, ale zanim zacznę coś pisać, już ulatują i trudno mi sobie przypomnieć, o co właściwie mi chodziło. A szkoda, bo zdarzają mi się wiekopomne refleksje.  

Styl życia, jaki ostatnimi miesiącami dominuje u mnie to nie styl, a raczej trwanie w brzuchu wieloryba - nie wiem, czy tak się czuł Jonasz, jak ja się czuję, ale mój stan, gdybym go miała opisać, to właśnie brzuch wieloryba. Wielorybem jest moja praca i rzeczywistość, która mnie otacza, a ja w środku tego staram się przetrwać i przeczekać. Czekać, choć w sumie nie wiem na co. Lepiej przecież już było.

Żeby nie było tak ponuro i dekadencko to napisze, że dziś byłam na mszy prymicyjnej w mojej parafii. Wydarzenie to było tak piękne i wzruszajace, że - powtarzając za właśnie wyświęconym, 25-letnim księdzem - przez chwilę czułam się jakbym stała w przedsionku raju. I pomyślałam, że nigdzie piękniej nie celebruje się waznych chwil, nigdzie nie jest bardziej uroczyście, tajemniczo i radośnie jak w kościele katolickim. Ta myśl mnie trochę pokrzepiła i dała więcej siły do stawiania czoła życiu, które przede mną. 
I wcale nie jest tak, że ja mam jakieś ciężkie, nieszczęśliwe życie, co to, to nie. Po prostu nie chce mi się zmagać ze światem, wolałabym śpiewać razem ze scholą całe dnie te przepiękne psalmy, niż jutro musieć tłumaczyć się na specjalnie zwołanym spotkaniu przed rodzicami jednej z klas w mojej szkole, dlaczego nauczyciele w naszej szkole są surowi, wymagający i zadają zadania domowe. 

W Polsce, jak wiemy, pewne mody przychodzą później niż w innych częściach swiata i lubią sobie potrwać dłużej, tak jest m.in z modami na różne pedagogiki i metody wychowawcze. I oto zmagam się z grupką rodziców, którzy mają za złe szkole, że uczy i za mało podąża za dzieckiem i jego naturalnymi potrzebami, jakie by one nie były. Jak to zwykle bywa, dzieci są zadowolone, wcale nie pragną tak znowu, żeby za nimi podążać, bo wolą szukać swojej własnej drogi, ale rodzic wie najlepiej, choć przecież nie może wiedzieć, bo na co dzień jest nieobecny w szkole. Ale wie i już. 

Najchętniej nie gadałabym wcale z nimi, tylko puściła im teledysk Doriana Elektry, absolwentki szkoły podstawowej i średniej, której filozofia opiera się na tak zwanym podążaniu za dzieckiem, a chodzi dokładnie o szkoły Montessori, coraz popularniejsze w kraju nad Wisłą. Oto próbka twórczości wychowanki takiej szkoły: https://www.youtube.com/watch?v=lq9PJsS3-EY

Z ciekawości przeprowadziłam sobie małe śledztwo szkolne i wyszło mi, że najtrudnieszy, najbardziej roszczeniowy rodzic i najlepiej znający się na pedagogice i wychowaniu w szkole  to wychowanek gimnazjów - rocznik ok 1987 w zwyż. To mnie zaskoczyło, bo mimo wszystko trochę żal mi było gimnazjów, że zniknęły. Ale oglądając teledyski Doriana Elektry oraz konfrontując się codziennie z wychowankami gimbazy nie mogę zamykać oczy na to, jak wielki wpływ ma sposób edukowania ludzi na ich funkcjonowania. Tak, truizm nad truizmem, czytałam o tym zyliardy razy, ale co innego czytać i kiwać głową w zadumie, a co innego poczuć to na własnej skórze, serio. Więc mi nie wytykajcie, że piszę oczywistości. A Klaus Schwab z Hararim patrzą na to wszystko ze szczytu w Davos i cieszą się na myśl o tym, jak my im ułatwiamy to lepienie nowego człowieka. 

Ponieważ sama nie wiem, dlaczego z euforii wpadłam w tak depresyjny nastrój (może pogoda, może depresja albo dolegliwości wieku średniego), ale przyszło mi do głowy, żeby ułożyć sobie listę rzeczy zapewniających mi komfort w życiu. Bo na przykład w pracy mamy taki swój nauczycielski comfort food, czyli szybkie zakupy w pobliskiej żabce złożone z bagietki z szynką, soku wyciskanego i snickersa. Stawia na nogi. Tak też w życiu mam taki zestaw ratunkowy, do którego odwołuję się i wracam w potrzebie. Czasem wystarczy mi sama myśl, że to mam, już mi lepiej. I tak mój comfort life set  wygląda następująco (oczywiście na dany czas, bo jest to zestaw w dużej części zmienny i ewoluujący):

płyta winylowa The Cure "Desintegration"

książki: A. Libera "Madame", L. McMurtry "Na południe od Brazos", S. Marai "Dzienniki", J. Krzysztoń "Obłęd"

płyta Renaty Przemyk "Mało zdolna szansonistka"

płyta Stare Dobre Małżeństwo "Dla wszystkich starczy miejsca"

cała seria o Ani z Zielonego Wzgórza i Emilce ze Srebrnego Nowiu

obrazek z bieszczadzkim aniołem, przywieziony ze sklepiku pod wyjściem na Tarnicę

 

Jest tego więcej, głównie muzyka i książki, co ciekawe ten comfort life set to niekoniecznie moje top 10 najlepszych książek i najlepszej muzyki - tak jak sztuczna bagieta ze ścierwomięsem i snikers nie są moim ulubionym pożywieniem. Są to rzeczy, które z jakiegoś powodu mają na mnie dobry wpływ. Świadomość, że je mam pod ręką w jakiś sposób mnie uspokaja i mocno satysfakcjonuje, jak widok mojego regału z książkami, który sobie wreszcie ufundowaliśmy, po latach trzymania książek w różnych niegodnych miejscach. 

A wy jaki macie swój comfort life set na obecne czasy? 

Przepraszam za pisanie pierdół i banałów, ale wszyscy wszędzie piszą same mądre i elokwentne rzeczy, a ja lubię czasem pod prąd. 

 

 

 

---

tagi: comfort life set 

	bozenan
	29 maja 2022 18:43

31     2038    14 zaloguj sie by polubić